هدف مقاله حاضر، پاسخ به این پرسش است که جرایم سایبری مجازی چگونه در قلمرو حقوق جزا قرار گرفته و بر اساس چه مبانی و شرایطی جرم‌انگاری می‌شوند. با وجود رقم پرشمار حضور کاربران اینترنت در دنیاهای مجازی، پژوهش‌های محدودی به‌ویژه در مورد کیفیت ارتکاب، گستره و شمول، هویت مجرمان و بزه‌دیدگان و نیز پیامدهای ناشی از وقوع جرایم سایبری مجازی انجام شده است. پژوهش حاضر با بهره‌گیری از هستی‌شناسی فلسفی و هم‌چنین فلسفه حقوق، به تبیین شرایط لازم و کافی برای قرار‌گرفتن جرایم سایبری مجازی در زیرمجموعه حقوق جزا پرداخته و نتیجه می‌گیرد شرط لازم برای آن که کنش سایبری مجازی به‌عنوان یک جرم، زیرمجموعه قوانین کیفری قرار گیرد، حصول یک نتیجه و پیامد فرامجازی است و شرط کافی آن است که نتیجه چنین ماهیتی، مداخله در آزادی شهروندان را با استفاده از قانون مجازات بر اساس یکی از اصول محدود کننده آزادی فینبرگ توجیه کند.

بسیاری از برنامه های اندرویدی دارای اطلاعات یا وظائف حساس و مهمی هستند. این برنامه ها اغلب از چندین مؤلفه تشکیل می شوند که می توانند از طریق ساز و کار اینتنت در دو سطح درون برنامه ای و یا بین برنامه ای با یکدیگر در تعامل باشند. اندروید به منظور برقراری امنیت در این تعاملات، ساز و کارهای امنیتی مختلفی را از جمله ساز و کار مجوزدهی ارائه داده است. با این حال، یک برنامه با کسب مجوزهایی که خود از داشتن آن ها محروم است، می تواند اعمالی را فراتر از امتیازات خود انجام دهد که به آن حمله افزایش امتیاز گفته می شود. در این مقاله ابزار VAnDroid که قبلاً بر اساس رویکرد مهندسی نرم افزار نرم افزار مدل رانده توسط مؤلفین مقاله ارائه شده، تکمیل می شود تا مجموعه مهمی از حملات افزایش امتیاز تحت عنوان «وکیل سرگردان» را نیز در هر دو سطح درون برنامه ای و بین برنامه ای شناسایی کند. برای ارزیابی ابزار جدید که در قالب یک افزونه جدید اکلیپس به نام +VAnDroid پیاده سازی شده است، ده برنامه اندرویدی با بالاترین رواج در بین کاربران ایرانی تحت ابزار ارائه شده در شرایط مختلف تحلیل شدند. نتایج حاصل، نشان می دهد که +VAnDroid می تواند به صورت صحیحی آسیب پذیری از نوع وکیل سرگردان را در برنامه های اندرویدی کشف کند.

گذرواژه ها به عنوان اولین راهکار احراز اصالت همزمان با پیدایش شبکه جهانی اینترنت و ارائه خدمات برخط مورد استفاده قرار گرفته اند. مخاطرات امنیتی استفاده از گذرواژه ها و آسیب پذیری در برابر انواع حمالت سایبری در کنار دشواری به خاطر سپردن گذرواژه های پیچیده و غیرتکراری برای کاربران، باعث شده استفاده از این راهکار دشوار و ناایمن باشد. طی سال های اخیر خدمات دهندگان برخط تالش کرده اند با استفاده از انواع روش های احراز اصالت چندعاملی از کاربر و داده های خود در برابر این خطرات محافظت نمایند. اگرچه این روش ها در کاهش آمار وقوع رخنه های امنیتی تا حدی موفق بوده اند، با این حال عموما منجر به ایجاد پیچیدگی بیشتر برای کاربران نیز گردیده اند. استاندارد فایدو با استفاده از رمزنگاری نامتقارن و الزام ذخیره سازی کلیدخصوصی در ابزار کاربر به عنوان عامل مالکیتی و ترکیب آن با عوامل زیست سنجی یا دانستنی، احراز اصالت را به امن ترین روش ممکن برای سیستم ها و ساده ترین راه برای کاربران انجام می دهد. همچنین این استاندارد با وضع قوانینی برای سیستم عامل ها، مرورگرها و ابزارهای احراز اصالت، تمام روند احراز اصالت را رصد کرده و از خطرات احتمالی جلوگیری می نماید. در این مقاله کاربردها، مشخصات و قابلیت های این استاندارد و نیز لزوم بکارگیری آن در کلیه جنبه های زندگی ما اشاره می شود.